رهی معیری

آتش و آب و آبرو باهم هر سه گشتند در یک سفر همراه

عهد کردند هر یکی گم شد با نشانی ز خود شود پیدا

گفت آتش به هر کجا دود است میتوان یافت مرا آنجا

آب گفتا نشان من پیداست هر کجا که باغ هست و سبزه بیا

آبرو رفت و گوشه ای بگرفت گربه سر داد گریه ای جانکاه

آتش آن حال دید و حیران شد آب در لرزه شد ز سر تا پا

گفتش آتش که گریه تو ز چیست آب گفتا بگو نشانه چو ما

آبرو لحظه ای به خویش آمد دیدگان پاک کرد و کرد نگاه

گفت محکم مرا نگه دارید گر شوم گم نمیشوم پیدا