کاش تا دلم می گرفت و میشکست دوست می آمد کنارش می نشست
کاش میشد روی هر رنگین کمان می نوشتم مهربان با من بمان
کاش می شد قلب ها آباد بود کینه و غم ها به دست باد
کاش می شد دل فراموشی نداشت نم نم باران هم آغوشی نداشت
کاش های می شد کاش های زندگی تا شود در پشت قاب بندگی
کاش میشد کاش ها مهمان شوند در میان غصه ها پنهان شوند
کاش می شد آسمان غمگین نبود رد پای کینه ها رنگین نبود
خدایا دانشی ده عم نگیرم
بده آرامشی ماتم نگیرم
خدایا از شهامت بی نصیبم
شهامت ده که آرامش بگیرم
خدایا این تفاوت بر من آموز
که در گمراهی مطلق نمیرم
زندگی تون پر از نگاه خدا